45. Niespodziewany sojusz. Do wszystkiego trzeba dojrzeć. Pierwsze razy.

   Balraj przyglądał się przez okno jak władca wampirów obmacuje swojego młodego małżonka na ławce w pałacowym parku i zgrzytał zębami. Nie miał pojęcia po jakie licho się tak torturował, ale nie mógł oderwać wzroku od tej pary. W chwilach bezsilnej złości uderzył nawet kilka razy rogami o ścianę, robiąc w niej głębokie dziury.

- Masz chyba siedem żyć przeklęty krwiopijco! – warczał w stronę Lakshmana, wpijającego się właśnie we wrażliwe miejsce na szyi Nirmala. – Gdzie z tymi kłami pożądliwy draniu?!

Nikt jednak nie słyszał jego mamrotania. Było już dość późno i większość mieszkańców zamku spała. Na zewnątrz trwała ciepła, letnia noc pełna upojnych zapachów kwiatów i cichego świergotu ptaków. Gdzieś niedaleko, na wysokim dębie pohukiwał puszczyk. Zakochana para nie zwracała jednak na to wszystko uwagi, wpatrzeni w swoje oczy mieli w swoich ramionach cały świat. Ich świat.

  Demon z dnia na dzień robił się coraz bardziej ponury i zły. Wszystkie jego niecne plany nie wypaliły. Nirmal okazał się o wiele mniej naiwny, a za to bardziej rozsądny niż mu się wydawało. A Lakshman nie był aż tak porywczy i okrutny jak to opowiadały mity, którymi zaczytywał się w bibliotece. Jednym słowem Balraj kiepsko ocenił charaktery obu mężczyzn. Dzisiejszy dzień dał mu jednak mała nadzieję, że nie wszystko stracone i miał jeszcze szansę na odzyskanie swojego towarzysza. Podsłuchał plotki krążące o ponownej debacie w sprawie Prawa o Mieszańcach. Temat nadal był gorący i wzbudzał w Amalendzie wiele sporów, zapalał gorące głowy, niezadowolone z rządów władcy. Przede wszystkim konserwatywnej starszyzny, która była mu przeciwna, ponieważ wraz z jego wstąpieniem na tron straciła wiele ze swoich przywilejów. Każdy niezadowolony z jej decyzji  wampir mógł teraz udać się do króla, który był ostateczną wyrocznią. Władza, którą tak kochali, wymykała im się z rąk. To właśnie postanowił wykorzystać Balraj, który w końcu zrozumiał, że jeśli władca zapłodni księcia nie będzie już odwrotu. A ta chwila zbliżała się szybkimi krokami, Lakshman ostatnio dosłownie nie odrywał od męża rąk.

  Demon, kiedy był naprawdę w kiepskim humorze,  włóczył się przebrany za turystę po tatrzańskich szlakach. Niewielkie góry znajdowały się wystarczająco blisko stolicy Amalendu, aby mógł tam przebywać bez uszczerbku na zdrowiu. Im dalej znajdował się od zamku, tym był słabszy. Klątwa nawet po setkach lat działała bez zarzutu. W pobliżu Morskiego Oka nie było żadnych wampirów, które nie lubiły zatłoczonych tras spacerowych, nie przepadały też za ludźmi, chyba, że w charakterze przekąski. Choć nawet to zostało ostatnio zabronione przez prawo i musiały korzystać jedynie z banków krwi.

   Idący wąską, stromą ścieżką zamyślony Balraj, pogrążony we własnych niewesołych myślach, trafił nosem prosto w plecy doskonale mu znanego przywódcy klanu Orgolion. Na jego widok dumny wampir zbladł niczym chusta, wszak wraz ze swoimi przyjaciółmi był poszukiwanym zbiegiem, odkąd gamoniowaci synowie na ich rozkaz porwali księcia Nirmala.

- Witaj o szlachetny. – Tanish skłonił się nisko demonowi, którego bez trudu rozpoznał po zapachu. Doskonale wiedział, że ta obca w ich świecie istota kierowała się jedynie swoimi zachciankami. Za nic miała wszelką władzę. Jako sprzymierzeniec byłaby nieoceniona.

- O.. nasz władca… ucieszy się. Bardzo tęsknił. Przygotował nawet trzy urny na wasze prochy. – Demon uśmiechnął się ironicznie na widok strachu w oczach wampira. W Amalendzie przestępców palono, a ich prochy zamykano w glinianych pojemnikach, by już nigdy nie mogli się odrodzić.

- Czyżbyś nie lubił naszego wspaniałego króla? – zapytał ostrożnie. Był doświadczonym strategiem, wyczuł natychmiast kpinę w słowie ,,władca”.

- Wygląda na to, że podzielasz moje poglądy. – Usiadł i poklepał miejsce obok siebie. Wampir z wahaniem umościł kościsty tyłek obok. – Możemy sobie nawzajem pomóc, ale potrzeba jeszcze sprzyjających okoliczności. Jeśli nadejdą, zostawię w tym drzewie wiadomość. – Wskazał na dziuplę wiekowej limby, zgiętej pod dziwnym kątem przez wiejący tu prawie cały rok halny.
- Będziemy czekać. – Kiedy Tanish wypowiedział te słowa Balraj rozpłynął się na jego oczach niczym dym. Zrobił to tak szybko, że wiążący nieopodal buty turysta z ciężkim plecakiem niczego nie zauważył. – Nareszcie! – Westchnął z zadowoleniem i zatarł ręce. Miał już dość ukrywania się w wilgotnej jaskini. Lubił wygody, więc spanie na karimacie uważał za niezasłużoną karę z niebios. Przyśpieszył kroku, by zawiadomić przyjaciół polujących właśnie na pogrążone w południowej drzemce nietoperze. Ich menu było ostatnio strasznie monotonne. Oni też mieli swój plan przywrócenia starego porządku, potrzebowali jednak sojusznika w zamku, aby wprowadzić go w życie.

  Demon zmrużył oczy i warknął, kiedy Lakshman podniósł męża i posadził na swoich kolanach. Spotkanie z Tanishem miało miejsce kilka miesięcy wcześniej, kiedy jeszcze myślał, że sam sobie poradzi z problemami. Przywódca klanu Orgolin i jego towarzysze mieli być taką furtką awaryjną. Nadszedł czas by z niej skorzystać.

***

   Nirmal ubił bezczelne łapska męża, próbujące ściągnąć z niego spodnie. Nie miał zamiaru kochać się z nim w parku, gdzie licho mogło zawsze przynieść jakiegoś spóźnionego dworzanina. Czerwony na twarzy, z narastającym twardym problemem ugryzł go w dolną wargę. Mieli porozmawiać, tymczasem ten łobuz od razu przystąpił do ataku, nie zważając na jego protesty. Być może dlatego, że nie były zbyt przekonywujące. Od gorących liźnięć w szyję kręciło mu się w głowie.

- Siad! – warknął w końcu, łapiąc niepoprawnego krwiopijcę za uszy. Znieruchomiał z niewinnym uśmieszkiem na ustach. Oblizał nabrzmiałe wargi ze smakiem, a Nirmal znowu poczuł napływ rozkosznych dreszczy. –  Nosz kurde! – Otrząsnął się z trudem. - Związek naszych przyjaciół legł w gruzach, a ty myślisz tylko o miętoleniu się w krzakach!

- Nie tylko. – Posłał mu przeciągłe spojrzenie. – Chcę się wbić w ten ciasny tyłek, który kusił mnie cały dzień. Trzeba było nie wkładać takich obcisłych spodni. Teraz weź za to odpowiedzialność!

- Lakshman, zlituj się! Jesteś władcą wampirów, czy napalonym nastolatkiem z wiadrem buzujących hormonów zamiast mózgu? – Uszczypnął go w umięśniony brzuch.

- Moje ty rozsądne kochanie, zbyt wiele ode mnie wymagasz. Niby co mielibyśmy zrobić z tym faktem, że Rajit jest idiotą wprost ze średniowiecza, a Chandi narwany jak mało kto? – Popatrzył zdumiony na słodko zarumienionego męża, który chciał go wykończyć, co chwilę poprawiając się na jego udach.

- Trzeba przemówić mu do rozumu! Musi przeprosić, błagać o wybaczenie czy coś! Hiral powinien mieć normalną rodzinę. – Usta chłopaka ułożyły się w podkówkę. Sam posiadał kochających rodziców i wiedział jakie to ważna dla dziecka, zwłaszcza kalekiego.

- Pewne rzeczy trzeba przetrawić w sobie. Nic nie pomogą moje tłumaczenia, bo Rajit ich nie przyjmie, ani do serca, ani do umysłu. Sam musi zrozumieć, jak okrutne i bezmyślne było jego zachowanie. Na razie nic do niego nie dociera. – Pogładził łagodnie ciemne loki. Nie wiedział jak to się stało, ale reagował na zmienne nastroje męża niczym lustrzane odbicie. Kiedy się uśmiechał jego serce drżało z radości, kiedy był smutny on też natychmiast tracił humor.

- Ale nie możemy tego tak zostawić… - NIrmal nie potrafił odpuścić. Cały czas miał przed oczami bladą, pełną bólu twarz elfa.

- Dajmy im trochę czasu na ochłonięcie. – Objął chłopaka mocno ramionami i przytulił. Z ulgą usłyszał jak jego puls się uspokaja. – Posłuchaj. Wyobraź sobie małe dziecko, dajmy na to sześcioletnie. Wie, co to miłość, matki, babci, taty, ale nie zrozumie uczuć między kochankami, bo nie jest na to gotowe. Brakuje mu odpowiedniej dojrzałości. Musi dorosnąć. Podobnie jest z Rajitem.

- Więc nie ma nadziei? – Nirmal chlipnął w koszulę męża. – Miną lata świetlne, aż ten głupek się ocknie. Pewnie ze sto lat będą się unikać, a Hiral wyrośnie bez ojca.

- Głuptasie, zastanów się co mówisz. – Pocałował zadarty nos. – Chandi ma swoje obowiązki jak święto Ayati, a ja nie pozwolę mu się od nich wymigać. Poza tym, żeby malec mógł się dobrze rozwijać potrzebuje krwi ojca. Masz problemy z mocą, bo nie otrzymałeś jej na czas. Na twoim miejscu uświadomiłbym to delikatnie wieszczowi. Ja zajmę się tym głąbem Rajitem.

- Czyli chcą czy nie, będą musieli się spotykać? – Chłopak od razu się ożywił i nabrał otuchy. Zmarszczył brwi oraz zagryzł górną wargę jak zawsze, kiedy intensywnie myślał. Wtedy w jego głowie powstawały najdziksze pomysły przed którymi wszyscy drżeli.

- Nie rób tego! – Zaniepokojony Lakshman, próbował palcem wygładzić zmarszczkę na jego jasnym czole. Znał tą minę, jego mąż wpadł w twórczy trans, który z pewnością zaowocuje czymś strasznym i nieprzewidywalnym. Skorzystał z chwili jego niepoczytalności i przyssał się ustami do aksamitnej skóry na szyi, w miejscu, gdzie bił niespokojny puls. Wbił się znienacka kłami w oszałamiająco pachnącą tętnicę. Zaskoczony Nirmal, wyrwany z alternatywnego świata, szarpnął się kilka razy, by po chwili wyprężyć się w jego ramionach z przeciągłym pomrukiem aprobaty. Wampirzy jad rozchodzący się błyskawicznie w żyłach wprawił całe ciało w rozkoszne drżenie, a pożądliwa dłoń między udami pieszcząca wprawnie nabrzmiewającego penisa, zupełnie odebrała mu wolę.

- Jesteś strasznym draniem! – Wyjęczał, kiedy osuwali się na świeżo skoszoną trawę. Sturlali się z niewielkiego zbocza prosto w gęste krzewy kwitnącego bzu.

***

   Pierwsze tygodnie w nowym domu były dla Chandiego bardzo trudne. Osłabiony porodem, przytłoczony rozpaczą i chaosem panującym w duszy, popadł w depresję. Jedynie od czasu do czasu brał prysznic, jadł byle co, po czym karmił synka, by zaraz potem zapaść w kolejną drzemkę. Słynne na cały Amalend księżycowe włosy, o które zawsze tak dbał, przypominały teraz splątaną, pajęczą sieć, a on sam pokutującego ducha – wychudłego, bladego, z podkrążonymi oczami i spieczonymi ustami. Maleństwo płakało po całych nocach, nie dając mu wypocząć i zebrać myśli. W krótkim czasie przytulna, drewniana chata zaczęła przypominać chlew. Wszędzie walały się ubrania, brudne pieluszki zalegały po kątach, spod stosu naczyń nie widać było zlewu. Łóżko bardziej przypominało barłóg lub legowisko jakiegoś menela. Elf snuł się po pokojach niczym zjawa, reagując jedynie na głos maleństwa i przeraźliwe miauczenie paskudnego Kocurka. Jedynie ci dwaj awanturnicy zgodnym chórem domagający się regularnych posiłków, trzymali go przy życiu, które wydawało mu się jednym, wielkim bezsensem. Kiedy tylko Hiral zaczynał się krzywić do płaczu, kot wskakiwał elfowi na pierś miauczał i drapał pazurkami, dopóki wieszcz nie usiadł na łóżku, a jego spojrzenie nie nabrało ostrości. Działali w naprawdę zgodnym duecie. Mężczyzna wiele razy miał ochotę wrzucić kudłatego potwora do jeziora, ale pilnował jego synka lepiej niż on i to go za każdym razem powstrzymywało, kiedy zaczynał drzeć wąsaty pyszczek wprost do jego wrażliwego ucha.

  Nirmal początkowo obserwował to wszystko ze współczująca miną, schodząc cierpiącemu  przyjacielowi z drogi, dbając jedynie o zawartość lodówki. Starał się zastosować do rad Lakshmana i nie ingerować zbytnio w życie pogrążonego w rozpaczy wieszcza. Któregoś jednak dnia, taszczył dwie ogromne torby zakupów, dysząc w paskudnym upale jaki zaserwowało rozpoczynające się lato, niczym miech kowalski. Przeklęte komary, jako że zbliżał się wieczór, cięły niemiłosiernie, a do pięty wbił mu się cierń. Nie był wiec zbyt pokojowo nastawiony do świata. Wszedł na taras, ponieważ tędy bliżej było do kuchni, potknął się o coś leżącego na podłodze i padł jak długi. Rozejrzał się dookoła, wszędzie leżały porozrzucane chyba wszystkie poduszki jakie były w domu. Dotknął jednej ręką, była mocno wilgotna. Tak dłużej nie mogło być.

- Ty cholerny idioto! – Warknął do elfa, który właśnie pojawił się w przeszklonych drzwiach. – Jak długo masz zamiar być takim żałosnym, ryczącym po kątach dupkiem?! – Poniósł się na nogi.

- Przecież nie płaczę. Panuję nad wszystkim. – Stwierdził spokojnie mężczyzna, wysuwając dolną wargę, co świadczyło o napadzie przeklętej, elfiej dumy.

- Jasne! A te poduszki po prostu zaśliniłeś, albo nasikał do nich Kocurek? – Wskazał na walające się wszędzie dowody.

- Ee…- Wieszczowi bardzo rzadko brakowało argumentów. Tym razem jakby się zapowietrzył i zarumienił. Były to pierwsze kolory, jakie młody książę widział na jego twarzy od porodu. – Są mokre, więc je suszę – wyszeptał zmieszany.

- Głupi głupku! – Chłopak stanowczo ujął dłonią jego brodę i nie pozwolił mu odwrócić głowy. – To ja, twój wkurzony przyjaciel! Myślisz, że nie widziałem jak wyjesz w te jaśki?

- Ale mniej…- Próbował ocalić resztki godności. Cholerny śmieć Rajit zrobił z niego lejącą łzy dziewkę i doprowadził do tego godnego pogardy stanu.

- Powiedz kim jesteś i co zrobiłeś z moim przyjacielem? – Nirmal wziął go za rękę, wciągnął do środka i postawił przed dużym lustrem w salonie. – Co to za brudna, smętna istota?! – Brutalnie odwrócił opierającego się słabo elfa przodem do szklanej tafli.

- On ciągle płacze, nie mam na nic siły… - Jego tłumaczenie zabrzmiało naprawdę żałośnie. Czy ten niechlujny, rozczochrany mężczyzna w skarpetkach nie do pary, w potarganym podkoszulku i wiszących na tyłku spodniach to rzeczywiście on? Wytrzeszczył ciemnoniebieskie oczy jakby się zobaczył po raz pierwszy od długiego czasu .

- A jak myślisz, dlaczego Hiral tak zawodzi? Dzieci wyczuwają nastroje rodziców!  Natychmiast doprowadź się do porządku! Chcesz zniszczyć swoje i jego życie, bo twój mąż jest popierdolonym bałwanem?! – Popchnął mężczyznę w stronę łazienki. - Masz godzinę, aby znowu stać się pięknym i pachnącym. Obym w tym syfie znalazł jakieś czyste rzeczy.

   Nirmal zerknął do sypialni, gdzie spał jego chrześniak przytulony do futerka posapującego Kocurka. Zawrócił do kuchni i zaczął energicznie sprzątać pobojowisko, które jeszcze niedawno było wytworną chatą na wsi. Dziękował w duszy matce, która nie zrobiła z niego rozpieszczonego gamonia. Szło mu całkiem sprawnie, dom powoli zaczął przypominać dom. Z łazienki dochodził go plusk wody szorującego się posłusznie elfa. Nastawił jeszcze pralkę i zmywarkę, kiedy usłyszał kwilenie maluszka. Wszedł do pokoju i zobaczył jak chłopczyk energicznie wymachuje rączkami i nóżkami. Siedzący obok niego kot właśnie otworzył pyszczek i wydał z siebie okropny jazgot .

- Miauuuu, łuuuu, mrrrr…! – Nie żałował kudłatej mordki i dawał z siebie wszystko. Straszliwe dźwięki jakie produkował postawiłyby na nogi nawet nieboszczyka.

- Rany już dobrze, przestań! – Chłopak złapał się za uszy. Wieszcz miał jednak świętą cierpliwość do tego zwierzaka. Zwyczajnie niańki nie były aż tak głośne. – Twojego kumpla powinni zatrudnić w straży pożarnej na etacie syreny. – Połaskotał chłopczyka po brzuszku. Zaczął myć i przebierać gaworzącego do niego chrześniaka. Nabrał już w tym pewnej wprawy. Jak zwykle, kiedy tylko wziął go na ręce, z małego terrorysty zamienił się w słodko gruchającego aniołka.

- Jak ty to robisz? – Chandi już doprowadzony do porządku, z włosami zaplecionymi w schludny warkocz stanął za jego plecami.

- Bo jestem najbardziej czarującym wujkiem na świecie? – Zachichotał, kiedy malec chwycił go usteczkami za koszulę w poszukiwaniu jedzonka. – Ale bar mleczny to u tatusia. – Podał głodomorka elfowi.

- Jesteś przede wszystkim wspaniałym przyjacielem. Nie wiem co bym bez ciebie zrobił. – Mężczyzna pocałował go czule w policzek i usiadł w fotelu. Hiral od razu zorientował się, że kolacyjka właśnie przybyła. Ciepła łapka wymacała pod szlafrokiem nabrzmiały sutek, łakome wargi złapały mocno i zaczęły rytmicznie ssać. Nirmal obserwował te scenkę z prawdziwym zachwytem na twarzy. Czy było na świecie coś piękniejszego od tych dwóch przytulonych do siebie istot? Jak Rajit mógł zrezygnować z czegoś takiego z tak niemądrych powodów? Jak mógł nazwać takiego maleńkiego aniołka pustookim potworem? Stracił tyle pięknych chwil, tyle miłości. Wszystkie pierwsze razy jego maleńkiego synka należały do niego, zamiast do jego ojca – pierwsze karmienie, pierwsza kąpiel, pierwsze dźwięki jakie z siebie wydał… Nic nie mogło tego zastąpić. To były skarby warte każdej ceny.