Po słowach władcy
Amalendu nastała głucha cisza. Wszyscy, łącznie z narzeczonymi mieli oczy
wielkości spodków. Pierwszy raz w historii wampirzego państwa doszło do czegoś
podobnego. Król zazwyczaj wybierał sobie towarzyszkę lub towarzysza wśród
arystokracji, kierując się przede wszystkim odpowiednią pulą genów,
reprezentacyjnym wyglądem i korzyściami, jakie mogło przynieść małżeństwo.
Oczywiście zwracano też uwagę na wzajemną sympatię, a przyjazne stosunki w
związku były bardzo pożądane.
Lakshman zaborczo
położył rękę na ramieniu Nirmala, szpony miał lekko wysunięte, co wyraźnie
świadczyło, że w razie odmowy gotów był o niego walczyć. Wiedział już, że
podjął słuszna decyzję i nie zamierzał się z niej wycofać. Miał nadzieję, że
zauroczony nim dzieciak szybko mu wybaczy i znowu będą przyjaciółmi.
Rajit, do tej pory
przekonany o konieczności wprowadzenia planu B, nieco odetchnął. Zerknął na
bladą twarz przyjaciela, która bynajmniej nie wyrażała zachwytu wyskokiem
władcy. Gdyby chłopak nie wyraził zgody, miał zamiar tkwić u jego boku do
końca, nawet jeżeli oznaczało by to pojedynek z królem.
- Dziękuję, nigdy nie zapomnę co dla mnie zrobiłeś – Nirmal
uśmiechnął się do niego słabo. – Skoro jednak taka jest wola władcy, pozostaje
nam się jedynie podporządkować.
- Jeśli wyrażasz zgodę, nic tu po mnie. Wasza Wysokość,
liczę, że zaopiekujesz się księciem tak jak ja bym to zrobił. – Rajit ukłonił się wszystkim i wycofał w
cień. Niedaleko dostrzegł wyjście, którym wymknął się wcześniej elf. Z jednej
strony był zadowolony z odzyskania wolności, z drugiej ledwo nad sobą zapanował,
żeby nie trzasnąć Lakshmana w tą
zarozumiałą gębę. Zrobił z jego ślubu cyrk i pośmiewisko, wampiry będą
miały o czym plotkować przez najbliższe trzysta lat. Nie mówiąc już o tym, że
nikogo nie zapytał o zgodę i wziął sobie Nirmala, niczym należne mu trofeum. Skorzystał,
że wszyscy wpatrzeni byli w młodą parę i zaczął się powoli cofać. Po chwili z
ulgą dopadł drzwi i wyszedł na świeże powietrze. Poczuł suchość w gardle,
doszedł do wniosku, że dzisiaj może sobie pofolgować. Najwyższy czas utopić
smutki w kielichu. Skierował kroki do najbliższej karczmy.
Nirmal miał chyba
najbardziej mieszane uczucia ze wszystkich. Gdyby Lakshman mu się oświadczył
jak należy, wyznał swoje uczucia przed zaręczynami z Rajitem, byłby pewnie w
siódmym niebie. Zakochał się w nim i nawet nie próbował udawać
przed sobą, że było inaczej. Teraz jednak, kiedy miał okazję zostać jego mężem,
poczuł się oszukany i wściekły. Nie śmiał jednak zaprotestować, obawiając się
konsekwencji nie tylko w stosunku do siebie, ale i dla całego Amalendu, który
zaczynał powoli dochodzić do siebie. Nie chciał dawać buntownikom, których nadal
nie brakowało, powodu do wszczęcia powstania lub siania niezgody. Jeśliby on,
jako Wybraniec z legendy nie zaakceptowałby króla, inni mogli zrobić to samo i
zaczęłyby się bratobójcze walki o władzę.
- Mogę? – Lakshman delikatnie ujął go za rękę. Zapomniał się
do tego stopnia, że nie pomyślał, co by było, gdyby chłopak publicznie odmówił
mu zgody.
- Proszę – Nirmal stanął u jego boku, dłoń miał chłodną i
pozbawioną życia, a srebrne oczy ani razu na niego nie spojrzały. Mężczyzna
wyczuł zbliżające się kłopoty. Czyżby się pomylił i smarkacz rzeczywiście
chciał wyjść za Rajita? Jeśli tak, w domu będzie miał wroga z gatunku tych
najgorszych, bo kierującym się wyłącznie chęcią zemsty.
Tymczasem
zgromadzeni goście, żałowali, że nie mają kilku par oczu i nie mogą słyszeć
myśli bohaterów skandalu. Niezupełnie rozumieli, o co tu właściwie chodziło.
Skoro król tak lubił swojego podopiecznego, to dlaczego zezwolił na ślub? Skoro
lord Rajit kochał księcia, to dlaczego tak łatwo odpuścił i wyszedł? Szeptali gorączkowo
między sobą, nie mając odwagi powiedzieć tego głośno. Tak naprawdę spodziewali
się nudnej, napuszonej ceremonii, a byli świadkami naprawdę ekscytującego
widowiska. Życie na dworze zapowiadało się coraz ciekawiej.
Kapłan, wykazując
się niesamowitym opanowaniem i prawie świętą cierpliwością, kontynuował
ceremonię, jakby nic się nie stało. Ślub to ślub, nie ważne, że pan młody nagle
się zmienił. Jeśli nikt nie protestował, to on też nie miał zamiaru. Odetchnął,
kiedy wreszcie zbliżyli się do punktu kulminacyjnego.
- Czy ty Lakshmanie, bierzesz sobie tego mężczyznę za męża?
- Tak! – zabrzmiało bardzo zdecydowanie.
- Czy ty Nirmalu, bierzesz sobie tego mężczyznę za męża?
- W tym momencie nastała pełna napięcia
cisza. Mijała sekunda za sekundą, a książę otwierał i zamykał usta, nie mogąc wykrztusić
ani słowa. Władca poczuł w sercu ukłucie chłodu, najwyraźniej nie był wcale tak
mile oczekiwany, jak się spodziewał.
- Ttak! – Głos chłopaka, był bardzo niepewny i drżący.
Dobrze, że kaplica miała doskonałą akustykę, bo nikt by go nie usłyszał.
- W takim razie ogłaszam was mężem i mężem. – Kapłan, z radości, że ta męka właśnie się skończyła miał ochotę ucałować posadzkę. Pogratulował
małżonkom i humor mu się poprawił. – Możecie się pocałować. – Wymknęła mu się
zwyczajowa formułka zanim zdążył pomyśleć i puknąć się w czoło.
Oczywiście wszyscy skupili wzrok na młodej parze, czekając, co się wydarzy. Doskonale widzieli,
że książę nie był zadowolony ze zmiany narzeczonego. Władca objął go, przyciągnął do siebie, ujął za podbródek i spojrzał prosto w zwężone ze złości
oczy.
- Bądź grzeczny i daj buzi – szepnął do zaróżowionego ucha.
- Odgryzę ci język ohydny manipulatorze! – syknął chłopak.
Ten drań robił z nim co chciał, jakby był marionetką.
- Tchórz! Boisz się, że ci się spodoba! - Nie mógł oderwać
oczu od seksownej blizny na wardze.
- Nigdy! – Warknął i pierwszy go pocałował z takim impetem,
że zadzwoniły zęby. Dopiero teraz, widząc uśmiech na twarzy Lakshmana
zorientował się, że znowu został wmanewrowany. Zdenerwował się na siebie za
głupotę, ale było już po fakcie.
- Niech żyją! Niech żyją! Wiwat! – rozległy się ze
wszystkich stron radosne okrzyki. Wampiry cieszyły się z tego związku i miały
nadzieję, że oto nastała ponownie Złota Era Amalendu. Legenda się dopełniła i
od tej pory mogło być tylko lepiej.
***
Elf po wyjściu z kaplicy nie miał najmniejszej ochoty wracać
do domu i znowu płakać w poduszkę. Chciał się otrząsnąć wreszcie z tego
koszmaru, któremu do pewnego stopnia sam był winien. Zmarnował wiele okazji, by
powiedzieć Rajitowi o swoich uczuciach. Duma często zwodziła go na manowce, tak
było i w tym wypadku. Wlókł się powoli w stronę ulubionej karczmy. Upicie do nieprzytomności wydało mu się
doskonałym pomysłem. Ulice z powodu ślubu były zupełnie opustoszałe, ci którzy
nie mogli wziąć w nim udziału oglądali relację na żywo w telewizji. Dzięki temu dotarł szybko na miejsce. Kiedy
usiadł przy ladzie barman nawet nie odrywał oczu od odbiornika.
- Malibu proszę – zwrócił się cicho do mężczyzny.
- Chwileczkę, zaraz wejdą reklamy. – Odwrócił się do niego
dopiero po minucie. Przygotował drinka i uważnie zlustrował gościa, natychmiast
poznając słynnego wieszcza. – Nie trzeba było wychodzić w trakcie, opuścił pan
najlepszy kawałek.
- A co w tym ciekawego? – rzucił chłodno elf. – W kółko to
samo, obrączki przysięga, gratulacje. – Wzruszył ramionami.
- Niezupełnie – uśmiechnął się do niego barman. Piękny
wieszcz wyglądał na przygnębionego, a on nie miał nic przeciwko pocieszaniu
atrakcyjnego gościa. Poza tym na sali i tak nie było nikogo. – Przed chwilą
król zajął miejsce Lorda Rajita, widać zmienił zdanie i nie chciał oddać
księcia komuś innemu. Dzieciak jest uroczy, na jego miejscu też bym go
zatrzymał dla siebie.
- Zmyślasz? – Chandi popatrzył na niego niedowierzająco. W
jego serce nieśmiało wkradła się nadzieja, że jednak nie wszystko skończone.
- Gdzieżbym śmiał, zresztą za chwilę na pewno powtórzą tę scenę – Rzeczywiście w telewizji właśnie zrobiono skrót wydarzeń. - ,, Ja Lakshman
władca Amalendu sprzeciwiam się..."
Elf siedział z
szeroko otwartymi oczami, nie mogąc uwierzyć w to co widział. Dumny król
przyznający się w ostatniej chwili do błędu, wyznający na oczach wszystkich
swoje uczucia do Nirmala i bezczelnie zajmujący miejsce Rajita. Świat był
jednak dziwniejszy niż mu się wydawało, nigdy nie spodziewałby się takiego
obrotu sprawy.
- Zrób mi jeszcze jeden, ale mocniejszy – rzucił do barmana.
Poczuł jakby z jego ramion nagle stoczyła się lawina kamieni. Poruszył się na
obrotowym stołku i poczuł się lekki niczym piórko. Miał ochotę pocałować migający ekran.
Wypił całą szklaneczkę jednym haustem i podsunął ją do ponownego napełnienia.
- Zalewasz robaki pięknisiu? – usłyszał za swoimi plecami
znajomy, niski głos. Odwrócił się i zobaczył siadającego na krzesło Rajita. Minę
miał kwaśną niczym ocet i mamrotał do siebie żołnierskie przekleństwa. – Pozwól,
że się przysiądę.
- Fakt, topię biedne stworzonka już od godziny. Lakshman
wyciął ci paskudny numer – próbował nadać swojemu głosowi współczujący ton, ale
niezbyt mu to wychodziło. Jego oczy błądziły z aprobatą po zgrabnym ciele
przyjaciela w ślubnym surducie.
- Ten drań zrobił ze mnie żałosnego durnia przed całym
Amalendem. Biedny malec został potraktowany jak paczka, którą można bez pytania
przekazywać sobie z rąk do rąk. Wiesz, że on nawet mu się nie oświadczył, tylko
powołał na królewskie prawo? Zaraz mnie tu trafi szlag! Barman polej, zamiast
się gapić i podsłuchiwać! – Warknął na mężczyznę, który nie spuszczał maślanego
wzroku z elfa.
- Lepiej zmieńmy lokum, za chwilę zwalą się tu wszyscy,
którzy nie zostali zaproszeni na wesele – odezwał sie rozsądnie Chandi, widząc
jak przyjaciel wlewa w siebie kieliszek za kieliszkiem. Dobrze go znał i
wiedział jak bardzo bywa wtedy rozmowny, a król na pewno nie byłby zadowolony z
wypaplania jego sekretów.
- Najlepiej do mnie, nikt nam nie będzie przeszkadzał, wszyscy
nadal oglądają relację, a wesele też ma być transmitowane. Moja piwniczka jest na
twoje rozkazy pięknisiu. – Wziął lekko zawianego elfa za rękę. – Mam w niej wystarczająco
dużo trunków, by utopić wszystkie robaki świata.
Podpierając się
nawzajem, chwiejnym krokiem dotarli do najbliższego teleportu, a stamtąd przenieśli
się wprost do holu w zamku Rajita. Udało im się nawet dotrzeć do małego salonu
na piętrze, gdzie zwykle biesiadowali. Służba dostarczyła im tacę z przekąskami
oraz spory bukłak wina. Usiedli starym zwyczajem na miękkim dywanie przed
płonącym kominkiem. Obłożyli się ściągniętymi z kanapy kocami i poduszkami. Po
przygotowaniu miejsca dalszej libacji wyciągnęli się wygodnie obok siebie.
- Ciekawe co słychać u naszej młodej pary? – Mężczyzna podał
wieszczowi szklaneczkę z alkoholem. – Oby Nirmal urządził mu piekło na ziemi.
Chłopak jest o wiele bardziej charakterny niż myśli ten bęcwał.
- To włącz telewizor, zerkniemy na to przedstawienie. Myślisz,
że sobie poradzi z tym królewskim osłem?- Chandi miał w głowie lekki szmerek i
było mu z tym dobrze. Trafili akurat na powtarzaną do znudzenia scenę
pocałunku. – Po coś ty się właściwie zgodził na tę farsę? Zakochałeś się w
małym księciu?
- O czym ty gadasz? To była przyjacielska przysługa, poza
tym lubię kogoś innego. – Rajit postanowił, że tym razem elf mu się nie
wywinie. Należało jednak ostrożnie przygotować dumnego uparciucha.
- Może mnie oświecisz kogo?- Na mocno zawianym wieszczu ta wiadomość
nie wywarła należytego wrażenia. Dotarła do niego jak przez mgłę.
- Widziałeś to? Dzisiejsza młodzież nie umie się całować.
Przeszkadzają im nawet zęby – sprytnie zmienił temat.
- A ty niby wiesz jak się to robi? Znalazł się znawca! –
prychnął na przyjaciela pogardliwie i zdjął z siebie surdut. W pokoju było
strasznie gorąco, tak przynajmniej mu się wydawało.
- Udowodnić ci zarozumiały pięknisu? – Poczołgał się bliżej
i zawisł nad nim. Wyglądał niesamowicie kusząco, z zarumienionymi od płomieni
policzkami i nieco zamglonymi oczami. Przez cienki materiał koszuli
prześwitywały stwardniałe sutki. Czyżby jednak działał na tego mężczyznę?
- Proszę bardzo – elf spojrzał na niego hardo. Parę miłych
buziaków nie powinno nikomu przynieść żadnej szkody, a twarde ciało, którego
przez tyle lat tak pożądał było dosłownie o włos. Jedna, mała chwila
zapomnienia, najwyżej jutro zrzuci wszystko na mocne wino.
Na takie
oświadczenie, Rajit o mało się nie udławił przełykanym właśnie alkoholem.
Chandi zgadzający się na zakład i patrzący na niego zachęcająco, był zjawiskiem
równie rzadkim jak czerwone chińskie smoki.
- Pokażę ci jak to robi prawdziwy mężczyzna – ujął w dłonie
jego twarz, delikatnie pieszcząc ją czubkami palców. Obrysował szczękę i kości
policzkowe, pogładził złociste brwi, sprawiając, że miękkie usta rozchyliły się
zapraszająco.
- Masz zamiar się całować, czy ćwiczysz Braila? - Chandi
wiedział, że traci nad sobą kontrolę. Ogarnęła go dziwna słabość, świat kołysał
się razem z nim, otulając różowymi obłokami. Zbyt długo czekał na tego
mężczyznę, zbyt długo się opierał. Zaczął drżeć, nie zdawał sobie sprawy, że
rozsuwa uda by ułatwić mu ułożenie się pomiędzy nimi. Spojrzał w ciemne oczy,
równie wygłodniałe i spragnione jak jego własne. Zaczerwienił się i zamknął powieki.
I w tym momencie poczuł na swoich wargach łagodne muśnięcie. Jedno, drugie trzecie... każde następne mocniejsze, gorętsze i bardziej stanowcze. Pożądliwy język Rajita
powoli wsunął się do środka i splótł się z jego własnym w namiętnym uścisku.
Umięśnione ciało kochanka zaczęło się o niego ocierać w rytm pocałunków.
- Chcę sie z tobą kochać. Oszaleję, jeśli teraz mnie odepchniesz
– zamruczał prosto w szpiczaste ucho. Odpowiedziały mu jedynie ciche jęki i
westchnienia. Elf przebywał właśnie w swoim małym raju i nie zamierzał stamtąd wracać.
Zarzucił mu ręce na szyję i objął w pasie nogami, chcąc być jak najbliżej
źródła targających nim emocji.
***
Wesele trwało do
północy i wszyscy zaproszeni goście doskonale się bawili. Nirmal nie miał
zamiaru się umartwiać, postanowił odłożyć na bok wszystkie smutki i problemy, tańczył
jak szalony w coraz to innych ramionach, zupełnie zapominając o swoim
kalectwie. Bacznie się jednak pilnował, by nie przekroczyć dozwolonej granicy. Kompletnie
ignorował przy tym swojego znakomitego małżonka, który z przyklejonym uśmiechem
i kamienną twarzą przyglądał się jego wyczynom. Nie mógł jednak nic zrobić, by
nie narazić się na kpiny i opinię zazdrośnika. Na szczęście czas szybko płynął i
starym obyczajem, najznamienitsi goście musieli odprowadzić państwa młodych do
sypialni. Lakshman podał ramię chłopakowi, który je przyjął, zadzierając jednak
do góry nos. Nie raczył go obdarzyć ani jednym spojrzeniem.
- Daj spokój, dziś jest nasz wielki dzień, nie ma sensu się
sprzeczać. – Próbował załagodzić sytuacje władca. – Skąd te humory? Chyba nie
czujesz nic do Lorda Rajita?
- Wasza Wysokość, od kiedy zacząłeś się interesować moimi
uczuciami? Dostałem rozkaz i wykonałem go, jak umiałem najlepiej, powinieneś
więc być zadowolony. – Wzruszył ramionami.
- Porzućmy w takim razie ten temat i zostawmy go na
stosowniejszą porę. Będziemy musieli poważnie porozmawiać o tym co zaszło. Teraz
jednak zajmijmy się czymś przyjemniejszym. – Zamek był ogromny i dotarcie do
królewskiej sypialni zajęło młodej parze trochę czasu. Towarzyszący im dworzanie,
prześcigali się w dobrych radach, dotyczących nocy poślubnej. – Obowiązki małżeńskie
na pewno ci się spodobają – wskazał na zbliżające się drzwi do ich alkowy. –
Może zaczniemy od nauki całowania?
- Nie wiedziałem, że z ciebie panie taki marzyciel. Żyjesz w
świecie iluzji – zatrzymał się na środku korytarza. – Jestem twoim mężem to
prawda, mam nawet obrączkę, ale nie przypominam sobie, żebym ci był winien coś więcej.
– Zmierzył mężczyznę chłodnym spojrzeniem. – Życzę wszystkim dobrej nocy –
odwrócił się do gości, sprytnie blokując swoim ciałem wejście do komnaty.
- Związek nie polega jedynie na noszeniu pierścionka –
Lakshman starał się zachować stoicki spokój.
- A na czym? Myślałem, że ubijamy interes, zwłaszcza kiedy powołałeś
się na prawo, by przerwać ceremonię. Nie przypominam sobie bym coś obiecywał, a
tym bardziej podpisywał. Jestem zmęczony, więc dobranoc! – Wszedł do środka i zamknął
zaskoczonemu królowi drzwi przed nosem.
- Otwieraj natychmiast! Nie zachowuj się jak rozpuszczony
dzieciak! – Zdenerwowany jego zachowaniem mężczyzna zabębnił pięściami w drewno.
- Ja na twoim miejscu nie nocowałbym na korytarzu, może się
to odbić na królewskim wizerunku – Nirmal zaryglował drzwi i podsunął pod nie
komodę. – Jutro mogę poczytać o tych obowiązkach – dodał łaskawie. Poczuł się
jak ,,młody gniewny” i nie miał ochoty w niczym ustąpić. Dostał
od życia solidną lekcję, zapragnął udowodnić sobie i innym, że uczy się na błędach. Udał się do
łazienki, zrzucił ubranie, po czym wszedł pod ciepły prysznic, który stanowił prawdziwy
balsam dla napiętych mięśni i skołatanych nerwów. Nie miał zamiaru przejmować się
fochami męża i zostać słodką, uległą żonką. Naszedł czas buntu i walki o swoje
prawa.
Lakshman słysząc
odgłos płynącej wody odwrócił się do gości. Nie było sensu upierać się przy
nocy poślubnej, na którą smarkacz najwyraźniej nie miał ochoty. Zrozumiał, że
chłopak był wściekły i nie zamierzał zbyt łatwo mu odpuścić. Pozbawił go
prawdziwego narzeczeństwa, wszystkich tych przesłodzonych bzdur za którymi
szaleją dzieciaki w jego wieku. Życie małżeńskie zapowiadało się bardzo burzliwie,
tym milej przedstawiała się wygrana. Uległy Nirmal, oddający mu wśród
namiętnych westchnień swoją duszę i ciało, stanowczo był czymś, o co warto
zabiegać.
- Moi drodzy, chyba faktycznie czas do łóżek. Mój młody mąż najwyraźniej
rozpoczął działania wojenne i wygląda na to, że przegrałem pierwszą bitwę.
Postaram się jednak nie przegrać wojny – uśmiechnął się pod nosem, planując
strategię. – Liczę na wasze wsparcie, bo chyba mi się przyda.
......................................................................................................................................
......................................................................................................................................
Betowała Ariana
