33. Pierwsze wrażenie. Immanel. Gladiator. Nie jesteś wiewiórką.

    Oczywiście ani Nirmal, ani Lakshman nigdzie już tego dnia nie wyszli z domu. Spędzili go na miłosnych igraszkach, ignorując kompletnie uporczywie terkoczące komórki. Jednak następnego poranka postanowili podjąć zajęcia, które zaplanowali na swój miodowy miesiąc. Właściwie, to naciskał na nie chłopak, bo mężczyzna wolałby spędzić ten czas w łóżku. Nirmal nie miał zamiaru zrezygnować ze swoich wymarzonych studiów, na które przez tyle czasu ciężko pracował. Nawet jeśli nie pracowałby potem nigdy jako weterynarz, chciał chociaż zaznać tego sławnego, studenckiego życia. U boku zazdrosnego i upartego męża nie wydało mu się to rzeczą łatwą, ale postanowił jednak spróbować. Ubrał się z ogromną starannością, chcąc zrobić jak najlepsze pierwsze wrażenie. Dzięki Chandiemu jego szafa pękała od modnych ciuchów, które zapobiegliwy elf kazał mu poukładać zestawami. Stanął przed dużym lustrem w przedpokoju, pokazującym całą jego sylwetkę i spiął czarne włosy do tyłu srebrną spinką, wypuszczając kilka drobnych loczków nad czołem. Obrócił się kilka razy wokół swojej osi.

- Może nie jak model, ale nie najgorzej – mruknął zadowolony na widok swojego odbicia. Chandi miał nienaganny gust, git , że przeciągnął go kilka razy przez cały Kraków, aż padł na twarz. – Było warto tak cierpieć. – Pokręcił pośladkami w opiętych dżinsach. Jedynym jego zmartwieniem była noga, która właśnie się pod nim ugięła. Został jednak zaraz złapany przez parę silnych rąk.

- Ty idziesz się uczyć, czy masz inne plany? – Mruknął Lakshman i klepnął go w tyłek, gryząc jednocześnie w szyję, aby tam zostawić swój autograf. Zbyt podobało mu się to co zobaczył, by chciał się jeszcze tym z kimś dzielić.

- Spadaj paskudny gryzoniu! Przez ciebie będą się ze mnie nabijać! – Prychnął zarumieniony, wiercąc się na wszystkie strony. Wstrętny macho ledwo wstał, a już zaznaczył swój teren.

- Przyjadę po ciebie mój książę, więc baw się tam grzecznie z innymi dziećmi. Jak się któreś za bardzo do ciebie przyklei, wyssam go do ostatniej kropelki! – Uśmiechnął się drapieżnie.

- Ani się waż wszczynać awantur! - Tupnął nogą chłopak i spojrzał groźnie na męża. – Masz się zatrzymać gdzieś za rogiem, a ja do ciebie dojdę. Jeszcze ludziska pomyślą, że zaborczy tatuś mnie tak uroczo pilnuje!

- Wyglądam tak staro? –Lakshman puścił chłopaka i popatrzył na swoją potężną sylwetkę w lustrze nieco zbity z tropu. Miał co prawda 2345 lat, ale nie czuł się jakoś specjalnie wiekowo. Mięśnie były równie sprężyste jak zwykle, a w ciemnej, nieco rozwichrzonej czuprynie próżno by szukać siwego włosa.

- Pa...pa, muszę się pośpieszyć! – Mały spryciarz natychmiast skorzystał z okazji, w jednym skoku dopadł drzwi i uciekł, zanim zaskoczony mężczyzna wdał się z nim w dyskusję o swoim wieku. Przystanek był po drugiej stronie ulicy. Poprawił na ramieniu niewielki plecak i uśmiechnął się do siebie.

-  Jeden : zero dla mnie! - Zawołał zadziornie i wskoczył do nadjeżdżającego tramwaju. Był z siebie dumny, udało mu się wyprowadzić w pole zaborczego męża. Wiedział, że przyjdzie mu zapłacić za ten żarcik. Miał nawet kilka niezłych pomysłów na pokutę od których jego policzki zrobiły się jeszcze bardziej czerwone.

    Tym sposobem wylądował w pełnej sali wykładowej na swojej pierwszej lekcji anatomii zwierząt. Na szczęście profesora jeszcze nie było, a rozdokazywana brać zawierała znajomości. Wszyscy rozglądali się zaciekawieni dookoła, zawzięcie mieląc językami. Zawierano pierwsze przyjaźnie, przyszła elita zajęła oczywiście najlepsze miejsca i trzymała się zwartą grupką. Jej lider, wysoki, jasnowłosy chłopak zerkał co chwilę na Nirmala. Najwidoczniej miał wątpliwości, gdzie go zaklasyfikować.

- Co to za goście? – Zapytał siedzącej obok niego pulchnej dziewczyny o żywych, inteligentnych oczach.

- Ci na przedzie? – Zmierzyła go wzrokiem, ale widać się jej spodobał, bo skinęła mu głową. – To wszystko synalkowie i córcie bogatych tatusiów. Mają zapewnione ciepłe posadki w ich prywatnych klinikach. Właściwie, w tych firmowych szmatkach powinieneś siedzieć z nimi.

- No co ty, mój ojciec ma małą piekarnię – zachichotał. – Raczej nie mieszczę się w ich rankingu.

- Poważnie? – Wyciągnęła z torebki zeszyt do notatek. – Moja matka jest fryzjerką, więc też odpadam. Zjedzmy potem razem śniadanie, poznamy się lepiej.- Uścisnęła po koleżeńsku jego rękę.

- Pewnie. – Kamień spadł mu z serca. Trochę się obawiał, aby nie powtórzyła się sytuacja z liceum, gdzie był ledwo tolerowanym odludkiem.

- Chwila, jesteś zaręczony? – Spojrzała na jego obrączkę.

- Niezupełnie – speszył się lekko – mam męża. Wolałbym, żebyś to zachowała dla siebie.

- Stary! – Klepnęła go w plecy aż zadudniło. – Szybki jesteś. Ja nawet nie nauczyłam się całować. Wiesz, takie pączki nie mają wysokich notowań.

- Pączki są smaczne – zachichotał. – Na pewno znajdzie się niejeden amator. – Dziewczyna miała wiele uroku, piękną kremową skórę i jasny niczym słońce uśmiech, nastawiający do niej pozytywnie każdego, kto go zobaczył. Nie rozumiał jak inni mogą tego nie dostrzegać.

- Akurat, wolą takie szkapy jak ta blondyna! – Wskazała na brylującą wśród chłopaków wysoką dziewczynę w mini i z dekoltem, przez który można było zobaczyć jej pępek.

- Przejdzie im, zobaczysz. Faceci nie są aż tacy głupi jak się na pierwszy rzut oka wydają. Zobacz, jak się ta niunia marszczy na widok każdej zgrabnej laski? Widać, że jest złośliwą zołzą szukającą bogatego faceta.

- Te znawca! Dobrze ci się gada, bo już kogoś masz, ale coś w tym jest to fakt. Teraz się lepiej zamknijmy, bo idzie Kobra, ponoć pluje jadem aż do ostatniego rzędu. – Wskazała na chodzącą do sali nauczycielkę. – Chyba spodobałeś się liderowi tych nadętych, cały czas się na ciebie gapi.

- Ten ulizany? – Wyszeptał, oglądając się za siebie.

- Nie mów, że nie zauważyłeś. Niezły przystojniak – Zachichotała.

- E tam. Zupełnie zwyczajny laluś. Mógłby mojemu mężowi co najwyżej buty czyścić. – Skrzywił się jak po zjedzeniu cytryny, na co przyglądający się mu chłopak zareagował sporym zdziwieniem. Najwyraźniej przyzwyczajony do hołdów nawet nie pomyślał, że mógłby się komuś nie podobać.

- Muszę poznać to twoje ciacho. Chociaż się pogapię skoro zajęty – Szturchnęła w bok nowego znajomego.

- Nie ma sprawy, ale łapki przy sobie. – Ostrzegł ją Nirmal. Resztę wykładów i przerw przesiedzieli razem, wymieniając poglądy. Okazało się, że mają podobne poczucie humoru, szczerzyli się więc do siebie co chwilę, zarabiając niejedno nieprzyjazne spojrzenie.

***

   Balraj od kilku dni przeczesywał Amalend w poszukiwaniu Immanel. Miała bardzo rzadkie imię i powinna być w wieku, kiedy to córkom szukano odpowiednich kandydatów na męża. Wiele wampirów nadal hołdowało tradycji małżeństw aranżowanych, które klanowi przyniosłyby jak najwięcej korzyści. W takim wypadku dziewczynę czy chłopaka chętnie wystawiano na pokaz niczym cenny przedmiot na wystawie. Demon zaczął więc bywać na balach, przyjęciach, imprezach charytatywnych i modnych ostatnio grillach. Nudził się tam śmiertelnie i nigdzie nie natrafił na żaden ślad Immanel. Najczęściej przybierał postać modnie ubranego chłopaka z zamożnego domu, dyskretnie szukającego dla siebie partnerki. W ten sposób mógł wypytywać gości, nie zwracając na siebie zbytniej uwagi.

Tym razem trafił na urodziny nowego przywódcy klanu Orgolion – Khana. Przez cały czas towarzyszył mu syn, równie dumny i nieprzystępny jak ojciec. Balraj po dwóch godzinach wśród tych wyniosłych arystokratów nie potrafił ukryć ziewania. Wymknął się więc pod byle pretekstem do ogrodu. Oświetlony nielicznymi latarniami, pogrążony w mroku park wydał mu się o wiele bardziej pociągający, niż napuszona elita mieląca od wieków te same frazesy. W oplecionej winoroślą altanie dostrzegł samotną postać. Starszy mężczyzna palił w zamyśleniu wonne cygaro.

- Przepraszam, że przeszkadzam...- odezwał się po chwili wahania Balraj. – Trochę tam duszno..- Wskazał na rozświetlony zamek.

- Nie dziwię się... Ten palant nie pozwolił swojej córce nawet zjeść kolacji z rodziną! – Warknął nieznajomy. - Jestem jej dziadkiem i myślałem, że w końcu zobaczę moją Immanel. Nie widziałam tej kruszyny ze dwadzieścia lat, odkąd zachorowała. Khan ciągle wymyśla jakieś przeszkody. Boję się, że coś jest nie w porządku. Żałuję, że pozwoliłem mojej córce poślubić tego drania. Ona już nie żyje, a ja nie mogę nawet odwiedzać wnuczki.

- Nie wiedziałem o tym, myślałem, że ma jedynie syna. – W demonie aż podskoczyło z radości serce. Nareszcie trafił na jakiś trop, to z pewnością była ta, której szukał. – Dziwne, wygląda na to, że wstydzi się córki albo coś ukrywa.

- Też tak myślę. Nala zginęła w podejrzanych okolicznościach, nic mu jednak nie dało się udowodnić. Jako ojciec objął opiekę nad nieletnią wtedy Immanel. Gdyby trafiła do mnie, musiałby zwrócić ogromny posag mojej córki. Przepraszam, że zawracam panu głowę moimi rodzinnymi problemami. Nie mam z kim o tym porozmawiać – westchnął głęboko. – Nikt mi nie wierzy.

- To bardzo ciekawa historia. Chętnie pomogę, jeśli w zamian za to będę mógł potem porozmawiać z Immanel. Również muszę rozwiązać familijna zagadkę, a ona jest prawdopodobnie jedyną osobą, która mi w tym pomoże. – Spojrzał uważnie na mężczyznę, który wydawał się być godny zaufania.

- W takim razie zawrzyjmy układ. Panu jako obcemu będzie łatwiej coś zdziałać. Jestem Zafron z klanu Mortest. – Wyciągnął do niego rękę. Demon wiedział, że członkowie tego klanu są zazwyczaj bardzo honorowi, dlatego bez wahania podał mu swoją.

- Balraj, wolałbym nie zdradzać swojej tożsamości. Zrobię wszystko, by dowiedzieć się czegoś o Immanel, a może nawet uda mi się trafić na jakiś ślad dotyczący Nali.

   Nowi znajomi, połączeni osobistymi problemami rozstali się pełni nadziei. Każdy z nich tak samo samotny, pragnął zdobyć dla siebie jakąś namiastkę szczęścia. Istotę bliską sercu, która wypełniłaby pustkę i ogrzała serce. Demon nie miał okazji doznać tego rodzaju uczuć, a wampir sam zniszczył wszystko, unosząc się ambicją i oddając Nalę w ręce Khana, który wydawał mu się ideałem zięcia.

***

    Laksham został zatrudniony przez teścia do rozwożenia pieczywa. Ubrał się w jego pojęciu stosownie do tej jak mu się wydawało prostej, fizycznej pracy. Wiedzę o tym zaczerpnął z kolorowych magazynów dla nastolatków. Obtargane dżinsy opinały zgrabne nogi, podkoszulek bez rękawów ukazywał potężne muskuły w całej okazałości. Na ramionach widać było blizny i liczne tatuaże z motywami satanistycznymi. Czarne włosy opadające w nieładzie na szerokie ramiona i złote, błyszczące niczym u drapieżnika oczy nadawały mu wyglądu niebezpiecznego gangstera, którego jakiś lekkomyślny sędzia zmusił do pracy na rzecz miasta. Pan Lustrzański na jego widok jedynie westchnął z rezygnacją. Miał niewielką nadzieję, że nie odstraszy wszystkich klientów swoim kontrowersyjnym wyglądem. Za to jego córki złożyły ręce w nabożnym zachwycie. Pierwszy raz widziały mężczyznę, który tak bardzo przypominał rzymskiego gladiatora. Ich mały braciszek miał niesamowite szczęście posiadać go na własność.

Starą bagażówkę załadowano po brzegi chlebem, bułkami i drożdżówkami i teraz wystarczyło jedynie rozwieźć towar pod wskazane adresy do szkół i przedszkoli. Przy pomocy mapy bardzo szybko odnalazł Liceum Ogólnokształcące nr.2.  Duży, szary budynek niczym się nie wyróżniał spośród tysiąca innych. Zadzwonił do bocznego wejścia, prowadzącego wprost do kuchni. Korpulentna kucharka na jego widok upuściła trzymaną w rękach pustą skrzynkę po pieczywie. Wpatrywała się w niego z otwartymi ustami, niczym w jakąś zjawę, najprawdopodobniej wprost z Hollywoodu.

- Russell Crowe?- Wyszeptała z nabożnym zachwytem i poprawiła wymykające się spod czepka siwe włosy.

- Franka, co ty pieprzysz? Zabalowałaś wczoraj czy co? – Idąca za nią podkuchenna klepnęła ją w tyłek. – Posuń ten zad, niosę resztę  pudeł!

- O...o...o...! – Udało się jedynie wydusić kobiecie i podnieść rękę, wskazując na seksowne zjawisko przed drzwiami.

- O matuchno! Skąd się wziął ten smaczny kąsek? – Zajrzała koleżance przez ramię i natychmiast zrozumiała, że ten facet wyskoczył wprost z jej mokrych snów, kiedy to jak każdej nocy kochała się z szefem sycylijskiej mafii. Wyciągnęła komórkę i bez pytania o zgodę cyknęła kilka fotek. – Uszczypnij mnie!

- Więc chcecie te bułki czy nie? -  Lakshman kompletnie nie wiedział, dlaczego te dwie baby ubrane w białe fartuchy tak się gapią, zamiast brać się do roboty. Jak tak dalej pójdzie do wieczora będzie jeździł po mieście.

- Ocywiście, że tak nas ty królewicu! – Starsza ruszyła mu na pomoc, ale wyminął ją, wziął trzy ciężkie skrzynki  z pieczywem naraz i wszedł do środka. Położył je na największym stole, za nim stanęły obie kobiety, wpatrując się niczym zahipnotyzowane w napięte mięśnie na jego plecach. Obie się oblizywały koniuszkami języków.

- Chyba umiecie pisać? – Wyciągnął fakturę i długopis. Prawdę mówiąc miał co do tego niejakie wątpliwości, widząc ich nieprzytomne, maślane spojrzenia.

- Pewnie. – Młodsza złożyła nieco drżący i koślawy podpis. – Codziennie, będzie pan przyjeżdżał? –Jej głos był pełen nadziei, a ręce zatrzymały się o włos od opalonego na złocisty brąz, kuszącego je kaloryfera, raz po raz wyglądającego spod przykrótkiej koszulki.

- Obawiam się, że przez najbliższy miesiąc tak. – Wywrócił oczami i odsunął się na bezpieczną odległość od tych dwóch napalonych kocic. Wycofał się powoli do drzwi i dopiero za progiem odetchnął z ulgą. Ludzkie kobiety okazały się jeszcze gorsze niż wampirzyce. Postanowił na przyszłość zachować większą czujność, niestety okazało się to bardzo trudne do wykonania. Udało mu się jedynie zachować pewien dystans przy pomocy wyćwiczonego przez lata chłodnego, królewskiego spojrzenia. W każdej kolejnej szkole czy przedszkolu, było ich więcej i więcej. Wieść o super przystojnym kierowcy ciężarówki rozeszła się po całej okolicy w mgnieniu oka. Ledwo się pojawiał witały go nie tylko kucharki, ale w oknach pojawiały się także podekscytowane nauczycielki, a nawet piszczące radośnie uczennice. Komórka była zaiste diabelskim wynalazkiem i przekazywała wiadomości z szybkością błyskawicy. W ciągu jednego dnia udało mu się zyskać sporą popularność. Po południu był już zupełnie wykończony, a na widok kobiet zaczął dostawać dreszczy. Odstawił więc samochód do teścia i wziął w domu szybki prysznic, musiał jeszcze odebrać ze szkoły swojego młodziutkiego męża. Miał ogromną ochotę rozkwasić komuś nos, ot tak dla poprawy humoru i rozładowania emocji. Postanowił czekać na Nirmala przed bramą uniwersytetu, gdzie na pewno nie zabraknie chętnych do porządnej bijatyki. Zapomniał biedak, że sam jego wygląd skutecznie odstraszy jakichkolwiek poszukiwaczy przygód.

***

   Rajit nie miał się wiele lepiej od swojego władcy, który zwalił mu na głowę prawie wszystkie swoje obowiązki. Jeśli do tego jeszcze doliczyć kapryśnego męża, przewracającego jego zamek do góry nogami, to można zrozumieć, że był równie wykończony. Od tygodni, jak większość świeżo poślubionych małżonków, walczyli ze sobą o każdy drobiazg. Chandi ze swoim wyrafinowanym gustem oraz zamiłowaniem do wygody i ekstrawagancji był dla niego kompletnie niezrozumiałą istotą z zupełnie innej planety. Nie mówiąc już o panoszących się po całym domu roślinach, wyrastających niespodziewanie w najdziwniejszych miejscach i kwitnących, wydzielając oszołamiający zapach. Jako wojownik gustował w surowym, prostym wystroju. Dla niego marmurowa posadzka i drewniana ława w jadalni była szczytem luksusu. Kiedy wieczorem wszedł do sypialni przepadł przez nowy, puchaty dywan, sięgający mu prawie do kostek, potem potknął się o stos poduszek leżący przed kominkiem, by z przerażeniem zobaczyć na ścianie zamiast wuja  Hassana, zdobywcy siedmiu nagród w turniejach rycerskich, arras z pląsającymi w jeziorku nimfami. Nerwy puściły mu zupełnie.

- Co się do cholery stało z moim domem?! – Ryknął na rozpierającego się w łóżku elfa, podjadającego z kryształowej miseczki truskawki. – Ta komnata wygląda jakby należała do luksusowej kurtyzany!

- Chcesz powiedzieć, że jestem twoją dziwką?! – Chandi zmarszczył jasne brwi i uklęknął na materacu z groźną miną. Rajit miewał ostatnio takie humorki, jakby to on był w ciąży. – Rób sobie co chcesz, możesz wyrzucić wszystko! Mieszkaj w jaskini niczym yeti, którym jesteś! – Wstał, ubrany jedynie w ledwo zakrywającą jego pośladki, półprzeźroczystą białą koszulę i mocno wycięte stringi. Mężczyźnie aż zaparło dech w piersiach, nadal był wrażliwy na wdzięki elfa tak, jakby zobaczył go po raz pierwszy.

 – Myślałem, że spędzimy miły wieczór, ale skoro masz muchy w nosie, to dobranoc! –  Wieszcz zadarł do góry nos i ruszył w kierunku oszklonych drzwi. Drzewo życia było już tak wysokie jak zamek, a w jego potężnych konarach znajdowała się sypialnia dla ich maleństwa, wyhodowana przy pomocy elfiej magii. Służba podziwiała ją z daleka, traktując jak swoisty cud. Połączona była bezpośrednio z balkonem cienką kładką pod którą widniała kilkunastometrowa przepaść. Obrażony Chandi wszedł na nią bez wahania i przeszedł lekkim krokiem na drugą stronę, nie oglądając się za siebie.

- Nie przekręcaj moich słów! – Rajit mimo posiadania skrzydeł, których prawdę mówiąc bardzo rzadko używał, miał lęk wysokości. Oczywiście nie przyznałby się za żadne skarby do tej niemęskiej słabości. – Zaczekaj, nie jestem wiewiórką! – Z sercem w gardle podążył za mężem, zrobił się blady niczym chusta, a na jego czole pojawiły się krople potu. Kładka pod wpływem mocnego podmuchu wiatru odrobinę się zachwiała  i to go zgubiło. Stanął, nie mogąc zrobić dalej ani jednego kroku.

Chandi wszedł do środka, zaniepokoiła go jednak cisza za plecami. Odwrócił się powoli i na widok miny mężczyzny zadrżało w nim serce. Sytuacja wyglądała naprawdę niebezpiecznie. Rajit za wszelką cenę próbował opanować strach, ale z każdą sekundą szło mu coraz gorzej, zaczynał wpadać w panikę. Elf wrócił na kładkę, wyciągnął z kieszonki koszuli chusteczkę i przewiązał nią oczy męża.

- Ufasz mi – szepnął mu łagodnie wprost do ucha i pogładził szorstki policzek.

- Wiesz, że tak – wykrztusił po kilku sekundach wampir.

- Daj mi rękę i chodź. – Krok za krokiem wrócili z powrotem do sypialni. Usadził chwiejącego się Rajita na łóżku. Uklęknął przed nim i odsłonił mu oczy. – Ty głupi wampirze, dlaczego nic mi nie powiedziałeś? Gdybyś zginął, umarłbym razem z tobą!

- Bzdury gadasz elfie. – Spojrzał z miłością w niebieskie, teraz pełne łez ulgi oczy. Kochał go tak bardzo, niestety nie umiał odpowiednio wyrazić swoich uczuć i tylko niepotrzebnie ranił tego delikatnego mężczyznę.

- Jesteś moim sercem i duszą. Nikt nie może żyć bez jednego czy drugiego, durny krwiopijco! – Rozpłakał się na dobre. Cały się trząsł, emocje dopiero teraz zaczęły z niego uchodzić, zamieniając w galaretę. Poczuł jak podnoszą go silne ramiona. Przytulił się do ciepłej piersi z przyjemnością wsłuchując w uspokajający rytm.

- Przepraszam...przepraszam... przepraszam... - Każdemu słowu towarzyszył słodki pocałunek. – Jestem idiotą! Możesz zrobić z tego zamku wschodni harem, chiński pałac, dom siedmiu wróżek, czy co tam chcesz.